35ος ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ ΑΘΗΝΩΝ. ΟΠΩΣ ΤΟΝ ΕΖΗΣΑ ΣΤΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ - ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΑΜΙΟΣ

2017-11-24

Κάθε αθλητική δραστηριότητα μας δίνει κάτι, όπως πχ. ευχαρίστηση, ευεξία κλπ. Ο Μαραθώνιος όμως είναι ένα εντελώς διαφορετικό και ξεχωριστό άθλημα, παρ' όλο που περιλαμβάνεται στα αγωνίσματα του στίβου.
Έχω την τιμή και την χαρά να ασχολούμαι με το αγώνισμα του Μαραθωνίου απ' το 2010, όταν για πρώτη φορά στη ζωή μου πάτησα τον ιερό χώρο του στίβου του Παναθηναϊκού Σταδίου. Από τότε έχοντας συμμετάσχει σε 9 Μαραθωνίους, έχω κερδίσει πολλές εμπειρίες ζωής, γιατί ο αγώνας αυτός είναι εμπειρία ζωής για πολλούς, αλλά όχι όλους.
Έτσι και φέτος είχα την ευχαρίστηση να ζήσω άλλη μια μοναδική εμπειρία. Εδώ πρέπει να διευκρινίσω ότι ο Μαραθώνιος δεν ξεκινάει μια Κυριακή πρωί απ' τον Μαραθώνα με τερματισμό το Στάδιο. Ο Μαραθώνιος ξεκινάει απ' την πρώτη ημέρα της προετοιμασίας, μέχρι τον τερματισμό. Δηλ. ένα ταξίδι δώδεκα και πλέον εβδομάδων. Ένα ταξίδι με άλλοτε γαλήνια θάλασσα (Μπουνάτσα όπως λέμε εμείς οι νησιώτες) ή με πολύ φουρτούνα. Κάθε φορά όμως η "θαλασσοταραχή" βοηθάει για να βγεις ποιο δυνατός, ποιο χαλύβδινος.
Το δικό μου ταξίδι είχε πολλά μποφόρ φέτος. Είχε αρκετό σωματικό βάρος στην αρχή, είχε τραυματισμό στην διάρκεια, που με άφησε 1,5 μήνα εκτός προπονήσεως και φυσικά τις οικογενειακές υποχρεώσεις που προηγούνται όλων.
Τις τελευταίες ημέρες είχα να αντιμετωπίσω ένα ξαφνικό και ύπουλο κρυολόγημα. Δεν χρησιμοποίησα κάποια φαρμακευτική αγωγή. Το πρόβλημα ήταν κυρίως στον λαιμό, όπου φτιάχνοντας διάφορα αφεψήματα και τρώγοντας μέλι, προσπάθησα να το καταπολεμήσω.
Για να μην ξεκινήσω τον αγώνα ούτε λόγος. Έτσι βρέθηκα στην αφετηρία προκειμένου να τερματίσω τον 35ο Αυθεντικό Μαραθώνιο Αθηνών. Όταν ξεκινάς τον αγώνα, ξεχνάς τα πάντα.
Ξεκίνησα τα πρώτα χιλιόμετρα σχετικά γρήγορα, ξεχνώντας ότι μέχρι πριν λίγη ώρα δεν μπορούσα να μιλήσω καθαρά. Απ' το 21ο χλμ αρχίζω να κρυώνω και να νιώθω ότι χάνω δυνάμεις. Κατάλαβα ότι πληρώνω την λάθος τακτική που ακολούθησα στην αρχή. Έτσι αποφασίζω να το γυρίσω στο τζόκινγκ, προκειμένου να τερματίσω και να ταλαιπωρηθώ όσο γίνεται λιγότερο. Μετά το 30ο χιλιόμετρο έκλεισε εντελώς η φωνή μου και κρυώνω ακόμα περισσότερο, παρ' όλο που έχουμε υποψία ήλιου. Συνεχίζω χαλαρά προκειμένου να τερματίσω όσο γίνεται ποιο καλά.
Λίγο πριν την Ηρώδου Αττικού συναντάω τους δρομικούς μου φίλους, την παρέα της κουδούνας. Φέτος έχει προστεθεί και ταμπούρλο. Δεν γίνεται να μην κάνω high five μαζί του. Μια μικρή παράκαμψη και βρίσκομαι μπροστά τους. Νιώθω την έκφραση μου να αλλάζει, νιώθω να παίρνω δυνάμεις, χωρίς να μπορώ να εξηγήσω από που τις αντλώ. Στρίβω Ηρώδου Αττικού και ακούω συνέχεια το όνομα μου από φίλους, γνωστούς αλλά και απ' το ανώνυμο πλήθος. Μοναδική στιγμή, αξίζει πάρα πολλά. Είσοδος στο Στάδιο με χαρά και δέος. Για άλλη μια χρονιά τα έχω καταφέρει και είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένος. Είναι μεγάλο πράγμα να μπορείς να μπεις στο Στάδιο τερματίζοντας τον Μαραθώνιο της Αθήνας.
Τέλος θέλω να δώσω πολλά συγχαρητήρια στον φίλο μου και συνάδελφο μου Νίκο Γ. Μπήκε στην διαδικασία του Μαραθωνίου το 2013. Φέτος με ξεπέρασε χρονικά. Ολοκλήρωσε τον αγώνα 7 λεπτά πριν από εμένα. Όσο και αν φαίνεται περίεργο με χαροποιεί αυτό το γεγονός.
Νικόλα συγχαρητήρια και να συνεχίσεις έτσι.
Ραντεβού πλέον στον 36ο Μαραθώνιο Αθηνών.
Υγεία να έχουμε όλοι...